Jan zat mokkend achter het stuur van zijn auto terwijl zijn vrouw, Ingrid, waar hij al bijna 20 jaar mee getrouwd was, honderduit aan het kwebbelen was over van alles en nog wat dat hem net niet interesseerde. Ze kwamen net bij zijn schoonouders vandaan waar ze hun verplichte kopje koffie hadden genuttigd, volgens zijn vrouw een traditie op tweede Paasdag.
En nu waren ze op weg naar de tweede traditie en dat was een bezoekje aan de meubelboulevard. Hij had nog geprobeerd om er onderuit te komen, want er was een biljarttoernooi in de kroeg, maar zijn vrouw wilde daar niets van weten. Ze had een blik aan argumenten opengetrokken met als laatste opmerking: “maar als jij liever met je kroegmaatjes wil biljarten dan ga je je goddelijke gang maar.”
Deze “toestemming” van zijn vrouw was een grote instinker waar hij vroeger wel eens voor gevallen was door inderdaad naar de kroeg te gaan om te biljarten. Dat bleek echter niet de bedoeling te zijn van de opmerking. Daar kwam hij achter toen hij ’s avonds thuiskwam en op de bank kon gaan slapen.
Vandaar dat hij naar een ellenlang verhaal aan het luisteren was over de buren van haar ouders, hun buren en daar weer de buren van die schijnbaar een nieuwe koffietafel hadden gekocht. Gelukkig hoefde hij alleen maar op gepaste moment “ja”, “nee” en “is het echt zo” te zeggen en dat kon hij op de automatische piloot.
Hij keek af en toe opzij en moest toegeven dat zijn vrouw er op haar vijftigste nog steeds supergeil uitzag. Ze was een echte mature milf geworden die goed op haar uiterlijk lette en graag liet zien dat ze een paar grote borsten had. Ze had twee kinderen, die allebei al het huis uit waren, op de wereld gezet, maar dat zag je niet aan haar af.
Jan mocht dan wel aan het mokken zijn over het dagje meubelboulevard over zijn seksleven had hij niets te klagen. Ondanks dat hij al in de vijftig was, deden ze nog minimaal drie keer in de week aan seks. Ze vond het heerlijk als hij haar tussen haar grote tieten neukte en over haar gezicht klaarkwam. Inderdaad, hetzelfde gezicht waarvan de mond nu continu aan het ratelen was. Hij had het liefst zijn grote pik in haar mond gestopt zodat ze eventjes stil zou zijn.
Normaal gingen ze naar een woonboulevard in de buurt, maar zijn vrouw wilde dit keer perse naar een nieuwe woonwinkel die ze was tegengekomen op het internet. Aangezien de weersverwachting slecht was, het ging stormen, had hij nog geprobeerd om het uit haar hoofd te praten, maar dat was bij voorbaat kansloos geweest. Vandaar dat ze al anderhalf uur onderweg waren en het volgens de TomTom nog een kleine tien minuten zou duren.
Uiteindelijk reed hij het parkeerterrein op en zag dat er meer dan genoeg ruimte was om zijn auto kwijt te kunnen. Hij kon hem zonder problemen voor de deur parkeren en dacht bij zichzelf dat weldenkende mensen gewoon lekker thuis, of in de kroeg bij een biljarttoernooi, zouden zitten met dit weer.
Ze renden zo goed en zo kwaad als het ging, zijn vrouw had hoge hakken aangetrokken, naar de ingang waar ze verwelkomd werden door een groot bord waarop stond: “door wateroverlast zijn de bovenste twee verdiepingen niet beschikbaar.”
“Mooi”, dacht hij bij zichzelf, “dan zijn we lekker snel klaar.”
“Dat is lekker”, hoorde hij zijn vrouw zeggen, “zijn we daarvoor dat hele eind komen rijden. Nou ja, laten we maar naar binnen gaan en Jan, pak jij even een karretje.”
Het was rustig in de woonwinkel want er was zeer weinig te beleven. Op de beneden-etage, de enige plek waar ze terecht konden, stond maar een heel klein gedeelte van het totale assortiment. Na een half uurtje had zijn vrouw het al gezien en ging er mopperend mee akkoord dat ze nog een kopje koffie zouden drinken en dan weer richting huis zouden gaan. Zin om een andere woonboulevard te bezoeken had ze niet. want ze had haar zinnen op deze winkel gezet.
Ze liepen richting het restaurant, dat gelukkig wel open was, en liepen langs een kleine trap waar geen grote rode ketting voorhing. Die was het personeel blijkbaar vergeten dacht Jan. toen hij opeens meegetrokken werd de trap op.
“Kom mee”, zei zijn echtgenote, “dan zijn we niet helemaal voor niets gekomen. Als ik wat zie, dan bestellen we het wel via het internet.” Jan had niet eens tijd om tegen te sputteren en liep voordat hij het doorhad over een schemerige verdieping waar alleen de nooduitgangen bordjes verlicht waren en ze het voor de rest moesten doen met het licht dat door de ramen kwam. Dat was niet veel want de lucht was aardig donker gekleurd.
Zijn vrouw was helemaal in verrukking want ze kon rustig op haar gemak alles bekijken zonder dat ze ook maar door iemand gestoord werd. Jan riep nog iets over de bewaking maar zijn lieftallige echtgenote liet fijntjes weten dat hij niet zo moest zeuren.
Na bijna drie kwartier rondgelopen te hebben en alle mogelijke nieuwe interieurs voor de huiskamer te hebben gezien, ging zijn vrouw met een vastberaden tred richting de plek waar ze vandaan gekomen waren en al snel had ze de trap naar de volgende verdieping gevonden waar ook al geen rode ketting voorhing.
“Zie je wel”, zei ze een beetje lachend, “er hangt geen ketting, we mogen er gewoon naar toe.”
